Is De Mysterieuze "Maangrot" In Slowakije Een UFO-basis?

Inhoudsopgave:

Video: Is De Mysterieuze "Maangrot" In Slowakije Een UFO-basis?

Video: Is De Mysterieuze "Maangrot" In Slowakije Een UFO-basis?
Video: Les aventures de Tintin - L'étoile mystérieuse 2024, Maart
Is De Mysterieuze "Maangrot" In Slowakije Een UFO-basis?
Is De Mysterieuze "Maangrot" In Slowakije Een UFO-basis?
Anonim

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog bevond een Slowaakse partizaan zich in een vreemde grot, waar de muren glad waren, alsof ze van zwart glas waren gemaakt, en aan het einde van de grottunnel vond hij een enorme "hangar" met hiërogliefen op de muren

Is de mysterieuze "Maangrot" in Slowakije een UFO-basis? - grot, tunnel, kerker
Is de mysterieuze "Maangrot" in Slowakije een UFO-basis? - grot, tunnel, kerker

In de herfst van 1944 heeft de Slowaakse partijdige commandant Antonin Horak begeleide operaties in het bergachtige gebied van het Tatra-gebergte. Dit was de periode van de Slowaakse Nationale Opstand, een georganiseerde partizanenbeweging van Slowaken en Russen in een poging de Duitse bezetters uit Slowakije te verdrijven.

De tijd was erg gevaarlijk, de vijand voelde zich nog steeds erg op zijn gemak en het was alleen mogelijk om met grote voorzichtigheid te bewegen, omdat er elk moment een risico bestond om nazi-patrouilles tegen te komen.

Op een gegeven moment kwam het detachement van Horak zo'n patrouille tegen en bijna alle soldaten werden gedood, en hijzelf raakte ernstig gewond. Toen Horak wakker werd nadat hij gewond was geraakt, zag hij dat hij in een modderige greppel lag, bedekt met bloed, en de lijken van zijn soldaten omringden hem. In deze loopgraaf probeerden de overblijfselen van Horaks team zich te verbergen voor de patrouille.

Een tijdje lag Khorak bloedend, maar toen verschenen plotseling twee buurtbewoners in de buurt en trokken hem uit de greppel. Op een geïmproviseerde brancard droegen ze hem en twee wonderbaarlijk overlevende partizanen naar een bosgrot, waar Horak niets van af wist.

Image
Image

Bewoners legden de soldaten neer bij de uitgang van de grot en zeiden dat ze daar konden liggen en herstellen van wonden die onbereikbaar waren voor de Duitsers. Ze zeiden dat deze grot geheim was en dat maar heel weinig mensen ervan wisten, terwijl ze waarschuwden dat Horak en zijn mensen niet de diepten van de grot in gingen.

Ze verklaarden dit verbod door het feit dat er binnenin zogenaamd veel steile kliffen zijn, en er zijn hier ook "geesten".

Horak was echter een intelligente en scherpzinnige man, hij realiseerde zich meteen dat de dorpelingen iets verborgen hielden en niets zeiden, en dat deze grot niet eenvoudig was. Daarom maakte hij meteen een "notitie" in zijn hoofd dat hij, als hij de kans kreeg, zou klimmen om de grot te verkennen.

Horaks wonden waren verbonden en waren niet levensbedreigend. De volgende ochtend stond het hoofd van de dorpelingen over de zwarte doorgang naar de grot en las verschillende gebeden, en toen vertrokken alle dorpelingen en zeiden dat ze 's avonds terug zouden komen en voedsel en water zouden brengen.

Horak besloot dat het nu tijd was om de grot te verkennen. Hij was nog steeds erg zwak, maar hij nam een kaars mee en begon langzaam de duisternis van de tunnel in te gaan, terwijl hij zich met één hand aan de muur vasthield.

Hij realiseerde zich al snel dat de muur vreemd glad was geworden en er nu niet uitzag als gewone steen, maar aanvoelde als een glad gepolijst oppervlak. Ook het uiterlijk van de muren was veranderd, het waren nu rechte en rechte doorgangen, qua uiterlijk alsof ze van donker glas waren.

Grot ingang. Horak tekening

Image
Image

Ongeveer anderhalf uur liep Horak door deze tunnel en zag toen een gat in de vloer, waar hij meteen in afdaalde. Hij bevond zich in een enorme ovale kamer waarvan de muren duidelijk kunstmatig waren. En op hun oppervlak waren enkele onbegrijpelijke tekens geschilderd, vergelijkbaar met hiërogliefen. Horak herinnerde zich dat hij dezelfde ongewone tekens zag bij de ingang van deze grot.

Horak liep naar de muur en klopte erop met een stok, het antwoord was een weergalmende echo, alsof er leegte achter de muur was. Dat wil zeggen, hij was eigenlijk in een soort enorme hangar. De muren waren glanzend en glad, alsof ze van onyx waren gemaakt. Horak probeerde met een steen aan de muur te krabben en daarna met een mes, maar hij kon geen krassen achterlaten.

Toen besloot Horak terug te keren naar de ingang van de grot, zodat zijn verdwijning geen argwaan zou wekken bij de dorpelingen. In de volgende dagen verliet hij herhaaldelijk de tunnel en kwam hij naar de mysterieuze "hangar" en bestudeerde deze.

Hij ontdekte dat de tunnel de vorm van een halve maan had, en toen vond hij op één plek oude botten, die er armoedig uitzien, maar erg groot waren. Horak dacht dat het de overblijfselen waren van een prehistorische holenbeer.

Een keer schoot hij met zijn pistool op de muur, maar zelfs de kogels konden er geen sporen op achterlaten. En in de muur van de "hangar" vond hij ongebruikelijke groeven, waaruit warme straling kwam.

Toen begonnen de lokale bevolking één persoon achter te laten bij Khorak en zijn twee partizanen, en dus kon Khorak niet langer vertrekken en de tunnel en "hangar" bestuderen. Hij schreef echter al zijn gedachten over deze plek in zijn dagboek.

Later kwamen andere partizanen hen halen en namen ze mee naar hun detachement, maar Horak bleef zelfs na het einde van de oorlog aan deze vreemde plek denken. Vele malen probeerde hij terug te gaan en deze grot te vinden, maar elke keer stond er iets in de weg.

Image
Image

In 1965 besloot Horak uiteindelijk om andere mensen te vertellen over de ongewone grot, en niet alleen te vertellen, maar er een artikel over te schrijven en het naar de National Speleological Society (VS) te sturen. In het artikel noemde hij deze grot "Moon Cave" of "Moon Mine" en toen het artikel in het tijdschrift verscheen, kwamen ook veel geologen, speleologen en avonturiers van over de hele wereld op het idee om deze grot te vinden.

Het probleem was echter dat het politieke klimaat in Tsjechoslowakije niet bevorderlijk was voor de vrije komst van inwoners van westerse landen in het land, en Horak zelf was al lang naar de Verenigde Staten geëmigreerd. Hij wanhoopte echter niet. Hij sprak over de Maangrot met tal van onderzoekers en zelfs met Dr. J. Allen Hynek van het Blue Book-project (UFO-studie).

Pas in 1980 gingen de Tsjechische ontdekkingsreizigers Ivan Makerle en Michal Brumlik op zoek naar een vreemde grot in het Tatra-gebied, aangegeven door Horak. Ze vonden geen grot, en ook de daaropvolgende zoekers, die vooral talrijk waren in de jaren negentig, toen het IJzeren Gordijn viel, vonden die niet.

Het grootste probleem wordt aangegeven door het feit dat in het dagboek van Horak het gebied waar de vreemde grot zich bevindt nogal vaag is aangegeven. Hij vermeldde alleen dat deze plaats in de Tatra ligt in de buurt van de dorpen Zdiar, Lubochnia en Plavech. Dit hele gebied is echter een enorm dunbevolkt gebied, wat gewoon onrealistisch is om van boven naar beneden te controleren.

Tot op de dag van vandaag, van tijd tot tijd in het nieuws van Slowakije, zijn er berichten over nieuwe zoekopdrachten naar een vreemde grot, en zelfs dat deze eindelijk is gevonden. Een echte bevestiging hiervan wordt echter niet gegeven.

Ufologen geloven dat Horak ongetwijfeld op een geheime buitenaardse basis is gestuit, die ze waarschijnlijk hebben verlaten vanwege het feit dat de oorlog uitbrak en een onverwacht groot aantal mensen in de regio verscheen. Daarom, zeggen ze, vond Horak geen vliegende "schotels" in de "hangar".

Er is ook een theorie dat Horak struikelde over de verlaten ondergrondse tunnels van een oude hoogontwikkelde beschaving die duizenden jaren geleden in Europa bestond. Van toen tot nu zijn er alleen mysterieuze ondergrondse tunnels, waarop archeologen struikelen regelmatig over … Toegegeven, deze tunnels lijken helemaal niet op wat Horak beschreef.

Horak had kunnen proberen meer antwoorden te geven op tal van vragen, maar kort na zijn artikel over de grot verdween hij plotseling ergens en wat er met hem is gebeurd, is nog steeds onbekend. Om de een of andere reden konden de onderzoekers hem ook niet vinden in de militaire archieven.

Aanbevolen: