2023 Auteur: Adelina Croftoon | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-05-24 12:06
Toen ik aankwam in het dorp Kurchenko, een kleine Tataarse nederzetting op 40 kilometer van Astrachan, liepen grijze herfstwolken door de lucht. De wind huilde. Het weer kwam overeen met de reden van het bezoek: 25 zelfmoorden in de afgelopen 15 jaar. Alle slachtoffers zijn mannen. Jong en oud, drinkers en geheelonthouders. En ze hebben zich allemaal als één geheel opgehangen.
Waarom hebben zij, de vertegenwoordigers van de sterke helft van de mensheid, ervoor gekozen om dit leven te verlaten? Waarom lieten ze hun kinderen wezen en hun vrouwen weduwen? Noch de politie, noch de lokale ambtenaren kunnen deze vraag beantwoorden. De familieleden en vrienden zelf begrijpen vaak niet wat de persoon in de strop duwde.
- Hier in dit huis met voortuin heeft de man zich opgehangen. Hier is de wilg groot - de zoon. Tegenover - zie je een klein grijs huis met een rode poort? - er is een kleinzoon Ramis. De jongen was 25 jaar oud. En letterlijk een maand voor haar huwelijk, - vertelt de eerste bewoner van het dorp Aygul. - Ja, we hebben in bijna elk huis een gehangene!
En dit is absoluut waar. Het dorp Kurchenko is klein, ongeveer 400 inwoners, maar verre van vervallen en verlaten. Keurige huizen strekken zich uit langs de enige straat. Er is een school, een dorpsraadsgebouw met een aula. Er zijn veel kinderen op straat. Bewoners kennen elkaar. Veel families wonen hier al sinds mensenheugenis. Ze zeggen dat ergens in de vroege jaren 90 dit vreselijke fenomeen begon. En al in de jaren 2000 werden zelfmoorden door mannen gewoon wijdverbreid.
Alle sterfgevallen vinden plaats onder onbegrijpelijke omstandigheden. Bijvoorbeeld dezelfde Ramis. Dorpsgenoten zeggen dat hij is opgevoed door zijn grootouders. Hij was een goede, aardige man. Hij diende in het leger. Teruggekeerd. Werd verliefd op een meisje genaamd Nailya uit een naburig dorp. Ze hebben hun relatie met de burgerlijke stand al weten te registreren, maar de officiële registratie is nog geen huwelijk. Zij en de bruid gingen de echte vieren, volgens alle Tataarse tradities. Maar ze zijn al gaan samenwonen.
Op een mooie zomerdag waren ze wortelen aan het plukken in de tuin (het hele dorp leeft van de landbouw, de oogst wordt verkocht op de Astrachan-markt - zo leven ze). Nailya en grootouders bleven in de tuin. En Ramis ging de lege zakken halen. Na een tijdje misten ze het en hing hij al in een strop aan het hek. Hoe en waarom is niet duidelijk. Ze slaagden erin om de man eruit te krijgen, hij bracht meerdere dagen door op de intensive care. Maar zonder bij bewustzijn te komen, stierf hij.
Er is een dubbele storing in het volgende huis. Amira's broer hing zichzelf eerst op. De reden is banaal - zonder duidelijke reden was ik jaloers op mijn vrouw. Ze is een fatsoenlijke vrouw, ze werkte als lerares. 's Avonds maakten ze ruzie en 's morgens vonden ze hem in een strop op de binnenplaats van zijn eigen huis. Na een tijdje hing ook Amira's zoon zichzelf op.
"Oh, ik ga je niets vertellen", verwerpt de vrouw. - Mijn man staat me niet toe. Hij zegt dat de doden niet gestoord mogen worden. Over het algemeen kan hij zijn zoon nog steeds niet vergeven dat hij zichzelf heeft opgehangen.
De zoon was 27 jaar oud, vrouw, drie kinderen (de jongste was net geboren). Er was geen vaste baan, dus ik werkte parttime waar het moest. Maar hij leefde niet in armoede. Zijn ouders hielpen hem een huis met twee verdiepingen te bouwen. Daar vonden ze hem op een bouwplaats…
***
“Dit is allemaal verschrikkelijk”, verzucht Zayfyarya Aresyeva. Haar eerste echtgenoot hing zichzelf eerst op. Toen stierf de tweede aan een hartaanval. Maar het ergste is dat de zoon zichzelf zeven jaar geleden ophing. - En het is verbazingwekkend dat geen van de mannen een briefje heeft achtergelaten.
De eerste echtgenoot van Emir Zayfyar werd op 28-jarige leeftijd begraven. Een bracht twee kinderen groot - een zoon en een dochter.
- Hoe had ik kunnen denken dat mijn jongen zelfmoord zou plegen zoals zijn vader? - de vrouw veegt haar tranen af. - Hij is net terug uit het leger, zeven jaar geleden gebeurde het. Het was pas 23. Hij had een vriendin, Anya. Veel jonger - ze was iets ouder dan 15. Maar niemand veroordeeld. Vice versa. Ze begonnen samen te leven, toen werd ze zwanger. Een goede, gezonde jongen Ramil werd geboren. We waren allemaal zo blij. In ons land mag volgens de Tataarse tradities maximaal 40 dagen een pasgeboren baby de straat op. En aangezien deze periode voorbij is, zijn er al gasten, vrienden. Eerst kwamen natuurlijk de jongeren naar mij toe. We zaten en praatten. Mijn zoon vroeg ook of ik documenten voor de bank voor hem had klaargemaakt: 's ochtends zou hij een lening voor een auto gaan halen. Alles was zoals gewoonlijk, geen hints, redenen of verdriet.
Omstreeks middernacht rende de jonge vrouw, in tranen en met de baby in haar armen, opnieuw naar haar schoonmoeder. Hij zegt dat Arthur het touw pakte en zichzelf ging ophangen.
“Ik weet niet wat daar is gebeurd. Heb je ruzie of zo? Maar die nacht vond ik mijn zoon al dood in een strop.
De schoonmoeder liet de jonge schoondochter niet alleen met de baby in haar armen. Ze zijn nu de hele tijd samen. Als een moeder en dochter.
- Trouwens, we lijken erg op Anya, - glimlacht Zayfyarya. - Velen geloven niet eens dat ze geen bloedverwanten zijn.
Nu woont de kleinzoon Ramil bij zijn grootmoeder in het dorp Kurchenko, dit najaar ging hij naar school. Zaifyara heeft onlangs een oud huis gerenoveerd. En nu heeft de eersteklasser zijn eigen ruime, lichte kamer. De moeder van de jongen woont in Astrachan en probeert haar leven te regelen.
- Ze is nog erg jong, slechts 23 jaar oud, - zegt Zaifyara. - Maar ik ben nog niet getrouwd. Iedereen huilt om mijn zoon. Ik zeg haar constant dat het niet goed is om in het verleden te leven.
Zayfyara is zelf zeven jaar geleden opnieuw getrouwd. Haar man Valera is Russisch en jonger dan zij.
Wist je wat er met de mannen in dit dorp gebeurt? - Ik vraag het aan Valera. - Was het niet eng om hierheen te verhuizen?
- Nee, niet eng. Ik ga mezelf niet ophangen, als je dat bedoelt.
Buurtbewoners vertellen journalisten graag over hun problemen.
***
