Krao: Het Verhaal Van Het Harige "Monkey Girl"

Inhoudsopgave:

Video: Krao: Het Verhaal Van Het Harige "Monkey Girl"

Video: Krao: Het Verhaal Van Het Harige "Monkey Girl"
Video: HARLEKIN & His Devoted Monkey. Animation by Nastya Ponomareva 2024, Maart
Krao: Het Verhaal Van Het Harige "Monkey Girl"
Krao: Het Verhaal Van Het Harige "Monkey Girl"
Anonim
Krao: Het verhaal van de harige
Krao: Het verhaal van de harige

In 1883 was Londen verheugd om te verschijnen in het Royal Aquarium Circus, Westminster, meisjes 7-8 jaar oud, van wie? het lichaam was bedekt met dik haar … Er werd beweerd dat ze werd gevonden in de bossen van Laos.

Persberichten suggereerden dat het enkele van de kenmerken van apen heeft en niets meer is dan een "ontbrekende schakel" in Darwins theorie van de afstamming van de mens van apen.

Andere wetenschappers beweerden dat dit slechts een van de gevallen van atavistische beharing is die de wetenschap kent, in alle andere opzichten is het kind heel normaal.

Ook over de ouders van het kind werd tegenstrijdige informatie gerapporteerd, onder meer in wetenschappelijke tijdschriften. In een brief aan de redacteur van het wetenschappelijke tijdschrift Nature werd vermeld (Resident 1883) dat de ouders van het meisje gewone Siamezen waren en in Bangkok woonden. Andere publicaties zeiden dat het meisje was gevangen in de bossen van Birma (en haar vader was net zo harig als zij).

Image
Image

In het Rowal Aquarium exposeerde de ondernemer, bekend onder het pseudoniem Guillermo A. Farini, vaak bizarre tentoonstellingen. Hij liet het publiek kennismaken met de levende gorilla, de langste mensen uit Afrika en wilde zijn succes consolideren met demonstraties van harige mensen die volgens hem in de ondoordringbare jungle van het schiereiland Indochina leefden.

Farini ging ervan uit dat de demonstratie van echte harige wilden voor het publiek aantrekkelijker zou zijn dan mensen met atavistische behaardheid, zoals de toen beroemde Julia Pastrano.

Daartoe sprak hij af met de beroemde reiziger in Indochina, de Duitse officier Carl Bock, dat hij zou proberen hem zo'n wezen te bezorgen. De etniciteit van Karl Bock is niet helemaal duidelijk. Hij werd geboren in Kopenhagen in 1849 en wordt meestal een Noorse, maar ook een Zweedse en Duitse officier genoemd.

Bock was het daarmee eens en raakte er al snel ter plekke van overtuigd dat zulke mensen echt bestaan. Aan het hof van de koning van Birma was een familie van harige mensen die voor amusement werden gehouden. Bock hoopte dat het heel gemakkelijk zou zijn om de opdracht uit te voeren. Hij bood aan er een te kopen en verhoogde de prijs tot honderdduizend dollar (een enorm bedrag in die tijd), maar werd geweigerd.

Een foto van Krao's vermeende vader, naar verluidt genomen door een camera obscura, verschijnt in een pamflet van Farini en Boca voor de show met Krao in het Westminster Aquarium. Het is ook mogelijk dat dit een gravure is van een foto die gemaakt is om af te drukken.

Image
Image

Daarom, toen Bock de kans kreeg om deel te nemen aan de expeditie van de antropoloog Georg G. Shelly naar Laos, toen een vazal van Birma, nam hij er een vurig deel aan.

Shelley en Bock ontmoetten elkaar begin 1882 in Singapore. Hun eerste expeditie was gericht op de Rumbo-regio van het Maleisische schiereiland, van waaruit informatie kwam over het ras van harige mensen. Deze mensen werden Jacoons genoemd. Shelley en Bock konden ze niet vinden. Ze keerden terug naar Bangkok, de hoofdstad van Siam.

De organisatie van de nieuwe expeditie stuitte op moeilijkheden. Maar nadat Bock de premier van het land had genezen van een pijnlijke ziekte, kreeg hij steun, een escorte, twaalf olifanten en een brief aan de koning van Laos. Na een reis van vier maanden bereikte de expeditie Kyang Kyang, de hoofdstad van Laos.

Bij aankomst in Laos hoorden reizigers dat een aantal wilde harige mensen daar echt in de bossen leven. Professor J. Shelley deed verslag van de volgende gebeurtenissen tijdens de expeditie in een interview met de Philadelphia Times.

De stammen van de Dayaks, premiejagers en kannibalen waren zich vrij goed bewust van hen. De Dayaks spraken op die manier over deze wezens. Ze worden krao-moniek genoemd, wat aapmens betekent. Ze worden beschouwd als een ander soort mensen. Het gebied waar ze wonen is slecht verkend.

Ze leven in zulke wetlands, verzadigd met malaria-insecten, dat er, naast deze wezens die hun leven in bomen doorbrengen, er alleen olifanten en slangen kunnen zijn. Andere mensen die daar aankomen, worden ziek van malaria. Monieks draaien de takken van twee naast elkaar staande bomen en schikken er hun nesten (hutten) op.

Shelley wees erop dat ze bij het klimmen in bomen handelen met hun tenen, zoals apen, die erop leunen. Ze bedekken de boom niet met hun voeten, zoals wij. Ze gebruiken geen vuur, eten geen vis, wilde rijst en kokosnoten. Hun enige wapen is een verdikte stok aan het eind.

Na de bezorging van de brief heette de koning de reizigers een goed welkom, verving de vermoeide olifanten door verse en wees een bewaker aan van tien lokale krijgers gewapend met pieken en bogen met vergiftigde pijlen. Na een paar weken van een nieuwe reis bereikten ze de moerassen waar de "harige mensen" leven.

Maar het was niet gemakkelijk om een van hen te vangen. Professor Shelley zei dat ze zelfs moeilijk te zien waren. De wezens waren extreem alert op gevaar, erg laf en hadden een scherp reukvermogen. De inheemse krijgers ontdekten veel van hun nesten voordat ze de eerste zagen.

Uiteindelijk kwam een groep jagers onder leiding van Shelley een familie tegen die op zoek was naar voedsel en slaagde erin deze te omsingelen. Het waren een man, een vrouw en een kind, zo bleek, een meisje van een jaar of acht. De ouders boden weinig weerstand terwijl het kind krabde en beet. Ze waren allemaal volledig naakt, het lichaam was alleen bedekt met haar.

Image
Image

De gevangenen werden naar Kyang Kyang gebracht en aan de koning van Laos getoond. Toen het tijd was om terug te keren, weigerde de koning plotseling om de gevangengenomen vrouw uit zijn land vrij te laten, uit bijgeloof dat dit hem ongeluk zou brengen. Ze bleef onder streng toezicht aan het hof. Het leek erop dat ze niet veel om het lot van het kind gaf, en ze verzette zich niet toen hij werd weggehaald.

De koning stond de expeditie toe om de man en het kind mee te nemen. De lange weg terug begon. Op een van de locaties werd de expeditie getroffen door cholera. De "wilde man" en drie krijgers van hun escorte stierven.

Karl Bock zelf stond op de rand van de dood. Voor de dood van de harige man nam Bock een foto van hem. Hij registreerde dat hij volledig bedekt was met dik haar, als een mensapen. Antropoloog Kean (1983) gaf een subtielere karakterisering ervan op basis van nieuwe gegevens in het tijdschrift Nature:

"Hij was volledig bedekt met een dikke laag haar, vergelijkbaar met die van mensapen. Niet alleen had hij dikke en borstelige baarden en bakkebaarden op zijn gezicht … en zijn intelligentieniveau was zodanig dat hij vóór zijn dood in staat was om leer een paar woorden in het Maleis uit te spreken."

Op 4 oktober 1882 keerde de expeditie met het gevangengenomen meisje terug naar Europa. Het meisje was toen ongeveer zeven tot acht jaar oud.

Karakteristieke kenmerken van Krao

Ze kreeg de naam Krao onder de mensen nadat de familie was gepakt, toen haar ouders haar met deze kreet waarschuwden voor het gevaar. Professor Shelley werd geïnterviewd door de Philadelphia Times, waarin hij de volgende specifieke kenmerken van Krao benadrukte:

"Haar hele lichaam is bedekt met haar, behalve de handpalmen en voetzolen. Op haar onderarm groeit het haar omhoog. Het haar op het voorhoofd is heel anders dan het haar op de rest van haar hoofd. Het is dik en meet drie achtste van een inch (9 mm) lang. Op de rug is het haar naar het midden gericht en na verloop van tijd, naarmate ze ouder wordt, zullen ze een soort manen vormen, zoals die van haar vader en moeder. Haar handen en voeten, hoewel menselijk van vorm, hadden hetzelfde grijpvermogen als apen. Ze heeft dertien paar ribben en dertien borstwervels, zoals een chimpansee, terwijl wij er maar twaalf hebben. Daarnaast heeft ze wangzakken in haar mond, waarin ze noten en ander voedsel vasthoudt, zoals apen."

Image
Image

De publicatie van de krant beschrijft hoe de journalisten reageerden op dit bericht van de hoogleraar. Een van hen zei:

- Ik ben klaar om alles in dit verhaal door te slikken, behalve de wangzakken in de mond!

Toen ging Shelley naar de volgende kamer en kwam spoedig terug met Krao. Iedereen kon de zakjes in hun mond bekijken met in elk een noot. Aan het einde van het interview tekende het kind en overhandigde iedereen zijn foto en sprak heel zinvol met de aanwezigen.

In hetzelfde interview zei Shelley dat Krao werd onderzocht door wetenschappers uit die tijd als professor Rudolf Virchow van de universiteit van Berlijn, professoren Kirchhoff en Welcher van de universiteit van Gali, darwinist Ernst Haeckel en vele andere wetenschappers die publicaties publiceerden in diverse medische en algemeen wetenschappelijke tijdschriften. Ze merkten veel van de bovengenoemde kenmerken van Krao op. Ze noemden haar de 'Missing Link' tussen aap en mens, maar ook 'aapmens'.

De meesten van hen, zonder rekening te houden met de eigenaardigheden van Krao's morfologie in het complex, en ook gedreven door anti-darwinistische sentimenten, reduceerden het fenomeen tot een zeldzame, maar nog steeds bekende diagnose van hypertrichose van een gewoon persoon.

Antropoloog A. H. Keane, die publicaties voorbereidde in het toonaangevende wetenschappelijke tijdschrift Nature (Keane 1883), pleitte voor een grondige studie van Krao vanuit het oogpunt van de oorsprong van de mensheid, evenals de mogelijkheid om een onbekend menselijk ras te detecteren. Laten we de beschrijving van J. Shelley aanvullen met de opmerkingen van A. Keane:

Haar neus was extreem laag en breed, met zeer brede neusgaten. Het ging over in volle wangen, die wangzakken bevatten, en waar ze de gewoonte had om voedsel op een apenmanier te verbergen. Net als antropoïde benen waren haar voeten ook in staat om te grijpen, en de handen waren zo flexibel dat ze bijna tot aan de pols bogen, de duim ook helemaal naar achteren, en bij de andere vier konden de bovenste vingerkootjes afzonderlijk worden gebogen.

Het prognathisme was erg zwak en de mooie ronde zwarte ogen waren erg groot en perfect horizontaal. De algehele indruk was dan ook verre van onaangenaam en leek in het minst op het aapachtige uiterlijk dat bij veel Negrito's aanwezig is, en vooral bij de Javaanse "Ardi". Maar hier moet worden vermeld dat, volgens verhalen, als kind haar lippen zo ver naar voren uitstaken dat het haar een uiterlijk gaf dat volledig leek op dat van een chimpansee."

Het viel op dat ze haar lippen naar voren trok toen ze geloofde dat ze werd gepest.

Keane besteedde bijzondere aandacht aan de aard van de haarlijn. Haar hoofd was versierd met dik, zeer zwart en enigszins stug haar, vergelijkbaar met het haar van de Mongoloïde volkeren. Ze bereikten borstelige wenkbrauwen. De rest van het lichaam was bedekt met zacht zwart haar. Onder hen was een donkere, olijfkleurige huid. Keane geloofde dat Krao een apart ras van mensen kon vertegenwoordigen, bewaard onder de bevolking van een heel ander ras.

Krao onder de mensen

Farini, die het kind kreeg, was erg aardig voor hem. Krao raakte aan hem gehecht, noemde hem "papa" en professor Shelley "oom".

Image
Image

Farini had een klein aapje met wie Krao op gelijke voet speelde. "Papa" stond haar niet toe om gewoon voedsel, vlees of vis achter haar wangen te houden, maar stond haar toe om daar noten of snoepjes te bewaren.

Sommige wetenschappers kwamen met haar spelen en evalueerden haar natuurlijke vermogens. Ze merkten op dat, hoewel deze spellen net de drukte van puppy's waren, ze niet achterbleven met het besef dat er voor hen een echt menselijk wezen staat. Ze probeerden erachter te komen of deze creatie een toevallige afwijking was, een spel van de menselijke natuur, vergelijkbaar met wat ze eerder wisten - harig Julia Pastrana en anderen.

Of is dit kind lid van een onbekend harig ras van aapachtige voorouders van mensen die nog in Siam wonen, maar zelden door reizigers worden gezien?

Veel natuuronderzoekers hechtten uitzonderlijk wetenschappelijk belang aan Krao. Als het niet de "ontbrekende schakel" was, werd bewijs verkregen van het bestaan onder de Mongoloïde haarloze (op het lichaam) volkeren van de harige mensen met grote ronde ogen, in tegenstelling tot hen. Karl Bock wees er ook op dat in hetzelfde gebied waar Krao en zijn ouders werden gevonden, andere gelijkaardige harige mensen werden betrapt, die voor het Koninklijk Hof van Birma verschenen.

Krao bezat de capaciteiten van een gewoon mensenkind. Na slechts 10 weken in Londen leerde ze een paar Engelse woorden, die ze met begrip gebruikte. Ze had moeite met het uitspreken van de R- en L-klanken, wat vaak voorkomt bij kinderen. Maar ze maakte snel vorderingen in de communicatie.

Image
Image

Professor Shelley zag Krao ook tien jaar na haar aankomst in Engeland. Hij merkte de veranderingen op die in de loop der jaren met het meisje zijn gebeurd. Ze toonde goede intellectuele capaciteiten, leerde Engels en Duits, kon lezen en schrijven en drukte een echt vrouwelijke liefde voor mooie kleding uit.

Ze werd gekenmerkt door bescheidenheid, gevoeligheid en speelsheid, ze was gehoorzaam. Shelley vond in haar uiterlijk dat de vorm van haar hoofd die van een orang-oetan weerspiegelt. Zijn vrijstaande tanden leken op die van een chimpansee.

Krao in Amerika

Na de shows in Londen werd Krao's verdere leven gekenmerkt door uitzonderlijke gebeurtenissen voor haar. Ze werd meegenomen op tournee naar continentaal Europa en Amerika. Ze reisde naar New York en Philadelphia, circusarena's in andere steden, om het publiek te laten zien wat ze van haar wilde.

Krao tekende ansichtkaarten, tilde met haar voet een zakdoek van de vloer, liet haar tanden zien, die anders waren dan die van mensen, verborg noten bij haar wang en vertelde over haar leven in de jungle.

Ze zei dat de inwoners van haar stam spraak hadden, hun taal had ongeveer 500 woorden. Tegelijkertijd gedroeg ze zich zeer waardig.

Al snel vestigde Krao, die de achternaam Farini aannam, zich zo veel in Amerika dat ze zich permanent in Brooklyn kon vestigen en haar eigen geld kon verdienen, sprekend in tal van New Yorkse musea. Ze was de rest van haar leven de ster van een van de Amerikaanse circussen.

Krao raakte bevriend met een Duits stel Zeilers en voerde gesprekken met hen in het Duits. Ze ontwikkelde een hobby - een viool, waarop ze volksmelodieën speelde zonder noten. Krao hield ook van lezen. Ze ging de straten van New York op in een dikke lange sluier. Ze werd aangeboden om te trouwen, maar ze weigerde.

Krao stierf in 1926 op ongeveer 50-jarige leeftijd aan een verkoudheid en werd begraven op de begraafplaats Saint Michel in Astoria.

Aanbevolen: